Mijn spoorbaan
Updates maart 2024
Huis met waterloop
Plein met winkels
Wijncafé
Vragen of opmerkingen: Contactformulier
Met dank aan....
Veel van hetgeen je op deze site ziet is tot stand gekomen in overleg met mijn partner Judy.
Dankzij haar meedenken over ontwerp en 'aankleding' is de baan mooier geworden dan als ik het alleen had gedaan.
Huis met waterloop
Plein met winkels
Wijncafé
Vragen of opmerkingen: Contactformulier
Met dank aan....
Veel van hetgeen je op deze site ziet is tot stand gekomen in overleg met mijn partner Judy.
Dankzij haar meedenken over ontwerp en 'aankleding' is de baan mooier geworden dan als ik het alleen had gedaan.
De tweede baan
April 2022
Na meer dan 5 jaar knutselen is de eerste baan af.
En het is mooi geworden, vind ik zelf.
Maar omdat ik knutselen nu eenmaal leuker vind dan kijken naar een rijdende trein besluit ik een nieuwe baan te bouwen.
September 2022
De afgelopen maanden ben ik bezig geweest alles te demonteren, sorteren en een nieuw baanontwerp te maken.
Een deel van de baan krijgt een winters uiterlijk. En er komt een groot safaripark.
April 2022
Na meer dan 5 jaar knutselen is de eerste baan af.
En het is mooi geworden, vind ik zelf.
Maar omdat ik knutselen nu eenmaal leuker vind dan kijken naar een rijdende trein besluit ik een nieuwe baan te bouwen.
September 2022
De afgelopen maanden ben ik bezig geweest alles te demonteren, sorteren en een nieuw baanontwerp te maken.
Een deel van de baan krijgt een winters uiterlijk. En er komt een groot safaripark.
Het begin
Het is 1966. Ik ben tien jaar jong.
Op mijn jongenskamer heeft mijn vader onder het raam een plank gemaakt, ik denk dat hij twee meter lang en iets meer dan één meter diep was.
Mijn Fleischmann baan die voorheen op de grond lag gaat daar een mooie plaats krijgen. En kan nu ook worden uitgebreid met meer rails, tunnels, bomen, huisjes.
Samen met mijn vader – die Gouden Handen had – en zus gaan we aan de slag met gips, kranten, gaas en verf. De eerste tunnel wordt gemaakt. Bomen mogen niet ontbreken natuurlijk. Cocktailprikkers worden bruin geschilderd, een oude spons in stukjes geknipt en in de groene verf gedoopt.
En zo ging het verder, de baan werd steeds mooier. Eigenlijk was het maken van de aankleding nog leuker dan de trein over de baan te laten rijden.
Lang heeft het niet geduurd. Toen ik naar de middelbare school ging was het wel zo’n beetje over, er waren zoveel andere dingen die mijn aandacht vroegen.
Het is 1966. Ik ben tien jaar jong.
Op mijn jongenskamer heeft mijn vader onder het raam een plank gemaakt, ik denk dat hij twee meter lang en iets meer dan één meter diep was.
Mijn Fleischmann baan die voorheen op de grond lag gaat daar een mooie plaats krijgen. En kan nu ook worden uitgebreid met meer rails, tunnels, bomen, huisjes.
Samen met mijn vader – die Gouden Handen had – en zus gaan we aan de slag met gips, kranten, gaas en verf. De eerste tunnel wordt gemaakt. Bomen mogen niet ontbreken natuurlijk. Cocktailprikkers worden bruin geschilderd, een oude spons in stukjes geknipt en in de groene verf gedoopt.
En zo ging het verder, de baan werd steeds mooier. Eigenlijk was het maken van de aankleding nog leuker dan de trein over de baan te laten rijden.
Lang heeft het niet geduurd. Toen ik naar de middelbare school ging was het wel zo’n beetje over, er waren zoveel andere dingen die mijn aandacht vroegen.
De eerste startset
Januari 2017. Ik ben bijna eenenzestig en besluit mijn oude hobby weer op te pakken.
In de logeerkamer maak ik een tafel in “L”-vorm. De lange poot van de L is 2.90 x 1.03, de korte 94 x 95. Aan de korte poot “plak” ik nog een stuk van 1.60 x 1.30. Om het geluid van de rijdende trein te dempen plak ik er kurk op.
Klaar voor de start!
Judy gaat mee naar de treintjeswinkel. Ze weet me ervan te overtuigen dat N-spoor geen goed idee is: veel te klein.
De verkoper raadt me een Roco startset aan, met een uitbreidingsset voor extra rails. Even aarzel ik of ik niet toch een Märklin moet nemen, maar volgens de verkoper is Märklin alleen maar duur, voor de rest geen verschil. Dus ik ga voor de Roco baan, een beslissing waar ik al snel spijt van zal krijgen….
Mijn eenvoudige baantje ligt er, en de locomotief en wagons rijden rustig hun rondjes. Leuk om naar te kijken, al is het nog allemaal “kaal”. Maar daar maar ga ik iets aan doen! Van Judy heb ik een bouwpakketje cadeau gekregen, en daar ga ik mee aan de slag. Jeetje, wat een ontzettende hoeveelheid onderdeeltjes, en zo klein! Als dat maar goed komt, met die lompe vingers van me… Maar tot mijn verbazing lukt het wonderwel, en ik vind het zelfs leuk om te doen.
Twee weken later. Weer in de treintjeswinkel, dit keer voor spul om de wissels op afstand te kunnen bedienen. Daarnaast nog wat rails, figuurtjes, en gras. Ik moet me bedwingen om niet nog meer te kopen.
Mijn baan is nu voorzien van elektrische wissels. Ik bedien ze vanaf de iPad. Daar stuur ik ook de locomotief mee aan, best wel cool! Maar wat is dat? Op het moment dat de trein op de wissel komt stopt hij. Opnieuw proberen, ook vanaf de andere kant. Maakt niet uit, hij doet het gewoon niet. Inmiddels ben ik lid geworden van een treinforum, en al snel blijkt wat het probleem is: er ontstaat sluiting op de baan omdat door de wissel de verkeerde spoorstaven met elkaar verbonden worden. Of zoiets…. een technisch verhaal, waar ik niet veel snap. Er zijn natuurlijk diverse oplossingen voor. Maar daar heb ik eigenlijk geen zin in. Ik wil gewoon een leuke baan leggen zonder “keerlusmodules”.
Januari 2017. Ik ben bijna eenenzestig en besluit mijn oude hobby weer op te pakken.
In de logeerkamer maak ik een tafel in “L”-vorm. De lange poot van de L is 2.90 x 1.03, de korte 94 x 95. Aan de korte poot “plak” ik nog een stuk van 1.60 x 1.30. Om het geluid van de rijdende trein te dempen plak ik er kurk op.
Klaar voor de start!
Judy gaat mee naar de treintjeswinkel. Ze weet me ervan te overtuigen dat N-spoor geen goed idee is: veel te klein.
De verkoper raadt me een Roco startset aan, met een uitbreidingsset voor extra rails. Even aarzel ik of ik niet toch een Märklin moet nemen, maar volgens de verkoper is Märklin alleen maar duur, voor de rest geen verschil. Dus ik ga voor de Roco baan, een beslissing waar ik al snel spijt van zal krijgen….
Mijn eenvoudige baantje ligt er, en de locomotief en wagons rijden rustig hun rondjes. Leuk om naar te kijken, al is het nog allemaal “kaal”. Maar daar maar ga ik iets aan doen! Van Judy heb ik een bouwpakketje cadeau gekregen, en daar ga ik mee aan de slag. Jeetje, wat een ontzettende hoeveelheid onderdeeltjes, en zo klein! Als dat maar goed komt, met die lompe vingers van me… Maar tot mijn verbazing lukt het wonderwel, en ik vind het zelfs leuk om te doen.
Twee weken later. Weer in de treintjeswinkel, dit keer voor spul om de wissels op afstand te kunnen bedienen. Daarnaast nog wat rails, figuurtjes, en gras. Ik moet me bedwingen om niet nog meer te kopen.
Mijn baan is nu voorzien van elektrische wissels. Ik bedien ze vanaf de iPad. Daar stuur ik ook de locomotief mee aan, best wel cool! Maar wat is dat? Op het moment dat de trein op de wissel komt stopt hij. Opnieuw proberen, ook vanaf de andere kant. Maakt niet uit, hij doet het gewoon niet. Inmiddels ben ik lid geworden van een treinforum, en al snel blijkt wat het probleem is: er ontstaat sluiting op de baan omdat door de wissel de verkeerde spoorstaven met elkaar verbonden worden. Of zoiets…. een technisch verhaal, waar ik niet veel snap. Er zijn natuurlijk diverse oplossingen voor. Maar daar heb ik eigenlijk geen zin in. Ik wil gewoon een leuke baan leggen zonder “keerlusmodules”.
Toch maar Märklin...
Na lang aarzelen kom ik erop uit dat ik toch een Märklin wil. Die heeft dat probleem nl. niet!
Van een kennis kan ik een complete baan overnemen: 3 locomotieven, waarvan één rook kan uitblazen, wagons, transformators en ontzettend veel rails. De baan is uit de jaren ’60, en dus analoog. Maar volgens het internet kunnen de locomotieven omgebouwd worden naar digitaal. Ga ik me later wel in verdiepen, eerst maar eens een leuke baan leggen…..zonder sluiting☺.
En dat valt lang niet mee. De rails is vijftig jaar oud, er zit roest en vuil op een aantal. Of de aansluitingen zijn verbogen. Op zich geen probleem, ik heb toch zat, dus de rails die het niet doen worden opzij gelegd. Het wordt een aardige stapel…. Ander probleem is om de baan “sluitend” te krijgen. Ik mis korte stukjes. M-rails is alleen nog tweedehands te koop, maar na wat zoekwerk vind ik wat ik nodig heb, en de baan is – voorlopig – af.
Via het forum vind ik iemand die bereid is te kijken of de locomotieven gedigitaliseerd kunnen worden. Het kan wel, maar goedkoop is het niet. Voor de twee kleine locs is het niet de moeite waard, die koop je voor hetzelfde geld digitaal. De stoomloc kan wel, maar dan gaat de rookfunctie verloren. En dat zou wel heel jammer zijn. M-rails digitaal aansturen kan wel, maar mogelijk met problemen. Voor de tweede keer in korte tijd krijg ik het gevoel een te overhaaste beslissing te hebben genomen.
Over naar C-rails en digitaal
Peter, van het forum, adviseert me een startset van Märklin te kopen. Dat is C-rails, en de locomotief is digitaal. Een startset…. die had ik toch al eens? Sterker nog, ik heb hem nog steeds….. Maar het verschil is dat ik nu advies krijg van een enthousiaste, zeer ervaren hobbyist, en niet van een onbetrouwbare verkoper.
Samen kiezen we een leuke set uit. Het wordt deze.
Na lang aarzelen kom ik erop uit dat ik toch een Märklin wil. Die heeft dat probleem nl. niet!
Van een kennis kan ik een complete baan overnemen: 3 locomotieven, waarvan één rook kan uitblazen, wagons, transformators en ontzettend veel rails. De baan is uit de jaren ’60, en dus analoog. Maar volgens het internet kunnen de locomotieven omgebouwd worden naar digitaal. Ga ik me later wel in verdiepen, eerst maar eens een leuke baan leggen…..zonder sluiting☺.
En dat valt lang niet mee. De rails is vijftig jaar oud, er zit roest en vuil op een aantal. Of de aansluitingen zijn verbogen. Op zich geen probleem, ik heb toch zat, dus de rails die het niet doen worden opzij gelegd. Het wordt een aardige stapel…. Ander probleem is om de baan “sluitend” te krijgen. Ik mis korte stukjes. M-rails is alleen nog tweedehands te koop, maar na wat zoekwerk vind ik wat ik nodig heb, en de baan is – voorlopig – af.
Via het forum vind ik iemand die bereid is te kijken of de locomotieven gedigitaliseerd kunnen worden. Het kan wel, maar goedkoop is het niet. Voor de twee kleine locs is het niet de moeite waard, die koop je voor hetzelfde geld digitaal. De stoomloc kan wel, maar dan gaat de rookfunctie verloren. En dat zou wel heel jammer zijn. M-rails digitaal aansturen kan wel, maar mogelijk met problemen. Voor de tweede keer in korte tijd krijg ik het gevoel een te overhaaste beslissing te hebben genomen.
Over naar C-rails en digitaal
Peter, van het forum, adviseert me een startset van Märklin te kopen. Dat is C-rails, en de locomotief is digitaal. Een startset…. die had ik toch al eens? Sterker nog, ik heb hem nog steeds….. Maar het verschil is dat ik nu advies krijg van een enthousiaste, zeer ervaren hobbyist, en niet van een onbetrouwbare verkoper.
Samen kiezen we een leuke set uit. Het wordt deze.
Als het pakket wordt bezorg ben ik thuis aan het werk. Maar ik besluit te “spijbelen” om met mijn – inmiddels derde nieuwe baan en hopelijk ook de laatste – te gaan spelen.
Met behulp van het voorbeeld op de doos de baan leggen, het mobiele station aansluiten, locomotief op de rails en…….. Yes! zoals beloofd wordt de locomotief automatisch herkend en ik kan rijden. Op het display van het mobiele station lichten de icoontjes voor de verschillende geluidseffecten op, en ook die werken! De locomotief is voorbereid om een rookgenerator in te (laten!) bouwen, maar die heb ik nog niet. Maar lang zal dat niet duren, denk ik…..
De rookgenerator is binnen, evenals extra rails en wissels. De rookgenerator is nieuw, rails en wissels via Marktplaats. In de treintjeswinkel – een andere – laat ik de rookgenerator inbouwen. Thuis met een injectienaald – het vulgaatje in de schoorsteen is super klein – een paar druppeltjes vloeistof inbrengen, en ja hoor, Witte Rook!
Na twee – dure – miskleunen denk ik nu eindelijk een basis te hebben. Terwijl ik geniet van de rokende en “tsjoekende” locomotief denk ik na over de aankleding. Huisjes, weggetjes, figuurtjes, auto’s…. en nog veel meer.
Ik wil geen, zoals gebruikelijk lijkt te zijn, “vaste” baan. Volgens mij ben je daar na een tijdje op uitgekeken, en wil je wat anders. Maar dat is lastig, als de huisjes en dergelijke vast op de tafel liggen. Dus ik besluit met losse elementen te gaan werken, die op elkaar aansluiten. Ze worden gebouwd op stukje hardboard.
Al snel blijkt dat het bureau dat ik gebruik om aan te knutselen te klein is. Ik maak een mooie, ruime werktafel. Via Marktplaats twee ladeblokken gekocht om knutselspulletjes in op te bergen. Op die naast de werktafel kan ik mooi mijn figuurzaagmachine kwijt.
Mijn eerste “project” wordt een station, met daarnaast een parkeerplaats en tegenover het perron dat aan het station zit een extra perron.
Westerbork, januari 2017
Een jaar verder
Een jaar geleden is het al weer dat ik mijn oude jeugdhobby heb opgepakt.
En het was me het jaartje wel!
Na het begin met een startset van Rocco, de overstap naar Märklin analoog en vervolgens toch maar Märklin digitaal, dacht ik eindelijk te kunnen beginnen aan mijn – voorlopig - definitieve baan.
Voorlopig, omdat ik van plan was de baan uit allemaal losse elementen te bouwen, die ik op diverse plaatsen op de tafel zou kunnen zetten. Zo zou ik regelmatig een “nieuwe” baan kunnen maken.
Dus vol goede moed en enthousiasme ben ik, toen de digitale baan er lag, verder gegaan met het eerste deel: het station en de omgeving aan weerszijden.
Dat ging super! De rechterkant van het station werd steeds verder “bebouwd”: een seinhuis, volkstuintjes, een rotswand met tunnel, leuke weggetjes van klei. Het ging erop lijken.
Tot ik op de hoek van de tafel iets wilde bouwen. Het bouwen lukte wel, dat deed ik aan mijn knutseltafel. Maar het plaatsen en daarna een gaatje boren om de lantaarnpaal te monteren was toch wel lastig. Ik moest erg ver reiken, en dat werkt niet fijn. Het gepruts met draadjes en kroonsteentjes viel ook niet mee, dubbelgevouwen onder de tafel. Ik ben tenslotte geen jonge vent meer…
Wat nu? De kamer waar de tafel stond bood weinig mogelijkheden om de tafel vrij te houden van de muren zodat ik er van alle kanten bij zou kunnen. Zelfs al zou ik het logeerbed opdoeken.
Mijn slaapkamer daarentegen, waar ook mijn knutselplek staat, is veel groter. Na lang (nou ja, niet zo heel lang…) dubben besluit ik de treinbaan te verhuizen.
Om allerlei denkfouten te voorkomen – die maak ik nog weleens – had ik een stappenplan gemaakt. Met een beetje geluk, als alles meezit, zou het moeten lukken binnen een dag, dacht ik.
Als alles meezit….
Het begin gaat voorspoedig: de rails in plastic bakken, netjes gesorteerd. De bestaande scenery, het was nog niet veel, tijdelijk op planken die al aan de muur hangen.
Volgende stap: de tafel demonteren. Ik ben van plan een nieuwe, iets grotere te maken voor in de nieuwe ruimte, maar de huidige moet natuurlijk wel weg. Het plan is om, nadat ik er foto’s van heb genomen voor Marktplaats, de tafel netjes te demonteren en de onderdelen in het schuurtje op te slaan in afwachting van een koper.
Dat was het plan. Al snel blijkt dat het bij een plan zal blijven. De ellende begint al direct: de tafel is bedekt met kurk, met als gevolg dat de schroeven waarmee de tafel op het onderstel is bevestigd, niet meer zichtbaar zijn. Daarnaast bestaat de tafel uit verschillende delen, en het kurk bedekt op sommige plaatsen de overgangen tussen die delen.
Om bobbels te voorkomen had ik het kurk volledig met houtlijm op de tafel geplakt. En dat zit nu erg goed vast. Voor de eeuwigheid, mag ik wel zeggen.
Mijn plan om de tafel te verkopen kan ik nu wel vergeten, met die beschadigde kurk laag. Gratis afhalen dan, leuke tafel voor in de schuur?
Het tafelblad losschroeven wil nog wel. Maar het onderstel…. Ik had het gemaakt van schuttingpalen; lekker stevig en goedkoop. De poten en de verbindingen tussen de balken zijn deels vastgezet met lange schroeven. Even voorboren, en met de machine de schroeven vastzetten.
Maar kennelijk had ik dat zo grondig gedaan, dat de meeste niet meer los willen.
Behalve dat de optie ‘Gratis Afhalen’ het raam uit kan, heb ik nog een ander probleem: om de tafel naar beneden te krijgen, moet hij wel uit elkaar.
Slopen dus. Nu kan ik erg goed slopen, gaat me stukken makkelijker af dan bouwen. Maar het is evengoed een hele klus om van mijn eens zo mooie tafel hapklare brokken te maken.
De kamer lijkt wel een slagveld: overal flarden kurk, afgezaagde balken, afgebroken schroeven. En vooral heel veel zaagsel.
Binnen een dag klaar, toch? Als alles mee zit….?
Inmiddels is het een uur of drie. Alle brokstukken zijn afgevoerd, de losse troep zit in vuilniszakken en de stofzuiger heeft overuren gedraaid.
Zoals ik al schreef, ik ben geen jonge vent meer, en besluit het voor vandaag maar voor gezien te houden.
Nog even overwogen om vandaag nog mijn bed en het logeerbed om te ruilen. Maar als dat tegen zou zitten - en gezien het resultaat van mijn eerdere acties vandaag was die kans erg groot – zou ik de nacht op de bank moeten doorbrengen. Nou nee, laat maar.
Vol goede moed begin ik de volgende dag aan de volgende stap: het verplaatsen van mijn knutselplek. Het demonteren gaat voor de verandering lekker snel.
Om wat meer ruimte te hebben om het geheel weer in elkaar te zetten, besluit ik eerst het logeerbed te verplaatsen.
Dat moet verkocht worden, dus eerst foto’s. Voorlopig moet het tegen de muur in de nieuwe treinkamer. Maar dan is het wel handig om eerst de planken waar mijn knutselspulletjes op staan weg te halen. En waar laat ik al dat spul dan?
Helaas biedt het stappenplan geen oplossing. Dus dan maar op de grond.
Als het logeerbed op zijn tijdelijke plek staat is het tijd de knutselplek weer in elkaar te zetten. Dat gaat niet zo snel als het demonteren, maar het valt niet tegen.
Nu mijn eigen bed verplaatsen. Ik zal je de details besparen, maar als je weet dat ik er twee uur mee bezig ben geweest, geeft dat een aardig beeld.
Maar: eind goed, al goed. De knutselplek staat op zijn plaats, ik kan vannacht mijn “nieuwe” slaapkamer betrekken.
Nu alleen nog wat extra planken aanbrengen voor de broodnodige opbergruimte.
En dan aan de slag met de nieuwe tafel!
Hoe dat is verlopen lees je hier:
Het was een boel werk, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Meer ruimte, en de baan is van alle kanten bereikbaar.
Ook de nieuwe knutselplek bevalt goed. Ik heb meer planken op kunnen hangen. En dat is geen overbodige luxe: de hoeveelheid steentjes, kwasten, lijm, verf, bomen en figuurtjes blijft toenemen. En het eind is nog niet in zicht….
Een jaar verder. Behalve de memorabele “verhuizing” is er nog wel een aantal zaken het vermelden waard.
Blunders en momenten dat ik gewoon erg trots was over hetgeen ik heb gebouwd.
Hier een aantal voorbeelden.
Locomotieven zijn teer en kwetsbaar. Voor velen een open deur, ik ben er op een hardhandige manier achter gekomen.
Nadat mijn loc tegen een tunnelwand was aangereden, is hij ontspoort, met als gevolg dat de aandrijfstangen verbogen waren.
Gelukkig kon mijn treintjes-winkel het repareren. Kosten: 60,-.
Een berg maken. Op internet legio voorbeelden, veel waarin gips werd aanbevolen.
Dus ik dapper aan de slag. Als snel kwam ik erachter dat gips erg snel droogt. Zelfs nog voordat ik de kans kreeg het te verwerken.
Leuk experiment, maar niet voor herhaling vatbaar.
Papier-maché bleek een betere optie. Maar dan moet je er wel aan denken kranten onder de constructie te leggen, om lekkende behanglijm op te vangen.
Maar na het schoonmaken van de knutseltafel had ik een prima resultaat.
Op het gebied van scenery is zo’n beetje alles te koop: wegen, tunnelwanden, bankjes, middeltjes om water te maken, etc.
Maar ik vind het juist leuk zoveel mogelijk zelf te maken.
Zo maak ik bankjes van tandenstokers of kleine stukjes hardboard, op maat gezaagd met de onvolprezen figuurzaagmachine.
Hekjes rond een weide: stukjes van een lange lucifer als palen, stukje touw er omheen, schilderen… en klaar.
Nostalgisch weggetje? Op een stukje hardboard wat boetseerklei uitsmeren en met plamuurmes en platte schroevendraaier een steenmotief maken.
Een vijver of beekje is simpel te realiseren met wc-papier, verf en blanke beits. Nauwelijks kosten, superleuk om te doen en een geweldig resultaat!
Bomen. Er wordt op de diverse forums veel “geboomd” over het zelf maken van bomen. Toen ik twaalf was en samen met mijn vader een spoorbaan bouwde, gebruikten we tandenstokers en stukjes spons om bomen te maken.
Maar nadat ik een aantal bomen op die wijze had gemaakt, wees Judy me erop dat ze wel erg tweedimensionaal waren.
Aangezien ik niet het geduld heb om per boom een uur of twee bezig te zijn, heb ik toch maar gekozen om ze kant en klaar te kopen.
Een jaar verder. En veel flessen houtlijm, een aantal flesjes Faller montagelijm – tip: als dat superdunne buisje verstopt is, even een aansteker er onder houden – , honderden mini-steentjes om voetpaden te maken, en nog veel meer gravelsteentjes om rotswanden te maken.
En het eind is nog niet in zicht….
Want mijn baan is – gelukkig - nog lang niet af.
Op dit moment ben ik bezig met een plein. Statige huizen met daaronder winkels, op het plein een fontein en een markt. Verlichting in de huizen, lantaarns en bomen rond het plein.
Ik kan niet wachten tot het klaar is!
Het wordt mooi. En dat is mede te danken aan Judy, mijn partner. Judy heeft oog voor detail, heeft vaak geweldige ideeën en is daarnaast perfectionist.
Ze heeft grotendeels de lay-out verzonnen en had een geweldig idee voor de “bestrating”.
Nieuwsgierig? Kijk hier maar, voor de “making of”. Er wordt nog aan gewerkt….
En het was me het jaartje wel….
En hopelijk geldt dat ook voor het komende jaar. Oké, nog een verhuizing hoeft niet per se.
Maar ik hoop ook het komende jaar op veel nieuwe ideeën, urenlang knutselplezier en ja, ook op blunders. Want daar leer je dan weer van…
Westerbork, januari 2018
Met behulp van het voorbeeld op de doos de baan leggen, het mobiele station aansluiten, locomotief op de rails en…….. Yes! zoals beloofd wordt de locomotief automatisch herkend en ik kan rijden. Op het display van het mobiele station lichten de icoontjes voor de verschillende geluidseffecten op, en ook die werken! De locomotief is voorbereid om een rookgenerator in te (laten!) bouwen, maar die heb ik nog niet. Maar lang zal dat niet duren, denk ik…..
De rookgenerator is binnen, evenals extra rails en wissels. De rookgenerator is nieuw, rails en wissels via Marktplaats. In de treintjeswinkel – een andere – laat ik de rookgenerator inbouwen. Thuis met een injectienaald – het vulgaatje in de schoorsteen is super klein – een paar druppeltjes vloeistof inbrengen, en ja hoor, Witte Rook!
Na twee – dure – miskleunen denk ik nu eindelijk een basis te hebben. Terwijl ik geniet van de rokende en “tsjoekende” locomotief denk ik na over de aankleding. Huisjes, weggetjes, figuurtjes, auto’s…. en nog veel meer.
Ik wil geen, zoals gebruikelijk lijkt te zijn, “vaste” baan. Volgens mij ben je daar na een tijdje op uitgekeken, en wil je wat anders. Maar dat is lastig, als de huisjes en dergelijke vast op de tafel liggen. Dus ik besluit met losse elementen te gaan werken, die op elkaar aansluiten. Ze worden gebouwd op stukje hardboard.
Al snel blijkt dat het bureau dat ik gebruik om aan te knutselen te klein is. Ik maak een mooie, ruime werktafel. Via Marktplaats twee ladeblokken gekocht om knutselspulletjes in op te bergen. Op die naast de werktafel kan ik mooi mijn figuurzaagmachine kwijt.
Mijn eerste “project” wordt een station, met daarnaast een parkeerplaats en tegenover het perron dat aan het station zit een extra perron.
Westerbork, januari 2017
Een jaar verder
Een jaar geleden is het al weer dat ik mijn oude jeugdhobby heb opgepakt.
En het was me het jaartje wel!
Na het begin met een startset van Rocco, de overstap naar Märklin analoog en vervolgens toch maar Märklin digitaal, dacht ik eindelijk te kunnen beginnen aan mijn – voorlopig - definitieve baan.
Voorlopig, omdat ik van plan was de baan uit allemaal losse elementen te bouwen, die ik op diverse plaatsen op de tafel zou kunnen zetten. Zo zou ik regelmatig een “nieuwe” baan kunnen maken.
Dus vol goede moed en enthousiasme ben ik, toen de digitale baan er lag, verder gegaan met het eerste deel: het station en de omgeving aan weerszijden.
Dat ging super! De rechterkant van het station werd steeds verder “bebouwd”: een seinhuis, volkstuintjes, een rotswand met tunnel, leuke weggetjes van klei. Het ging erop lijken.
Tot ik op de hoek van de tafel iets wilde bouwen. Het bouwen lukte wel, dat deed ik aan mijn knutseltafel. Maar het plaatsen en daarna een gaatje boren om de lantaarnpaal te monteren was toch wel lastig. Ik moest erg ver reiken, en dat werkt niet fijn. Het gepruts met draadjes en kroonsteentjes viel ook niet mee, dubbelgevouwen onder de tafel. Ik ben tenslotte geen jonge vent meer…
Wat nu? De kamer waar de tafel stond bood weinig mogelijkheden om de tafel vrij te houden van de muren zodat ik er van alle kanten bij zou kunnen. Zelfs al zou ik het logeerbed opdoeken.
Mijn slaapkamer daarentegen, waar ook mijn knutselplek staat, is veel groter. Na lang (nou ja, niet zo heel lang…) dubben besluit ik de treinbaan te verhuizen.
Om allerlei denkfouten te voorkomen – die maak ik nog weleens – had ik een stappenplan gemaakt. Met een beetje geluk, als alles meezit, zou het moeten lukken binnen een dag, dacht ik.
Als alles meezit….
Het begin gaat voorspoedig: de rails in plastic bakken, netjes gesorteerd. De bestaande scenery, het was nog niet veel, tijdelijk op planken die al aan de muur hangen.
Volgende stap: de tafel demonteren. Ik ben van plan een nieuwe, iets grotere te maken voor in de nieuwe ruimte, maar de huidige moet natuurlijk wel weg. Het plan is om, nadat ik er foto’s van heb genomen voor Marktplaats, de tafel netjes te demonteren en de onderdelen in het schuurtje op te slaan in afwachting van een koper.
Dat was het plan. Al snel blijkt dat het bij een plan zal blijven. De ellende begint al direct: de tafel is bedekt met kurk, met als gevolg dat de schroeven waarmee de tafel op het onderstel is bevestigd, niet meer zichtbaar zijn. Daarnaast bestaat de tafel uit verschillende delen, en het kurk bedekt op sommige plaatsen de overgangen tussen die delen.
Om bobbels te voorkomen had ik het kurk volledig met houtlijm op de tafel geplakt. En dat zit nu erg goed vast. Voor de eeuwigheid, mag ik wel zeggen.
Mijn plan om de tafel te verkopen kan ik nu wel vergeten, met die beschadigde kurk laag. Gratis afhalen dan, leuke tafel voor in de schuur?
Het tafelblad losschroeven wil nog wel. Maar het onderstel…. Ik had het gemaakt van schuttingpalen; lekker stevig en goedkoop. De poten en de verbindingen tussen de balken zijn deels vastgezet met lange schroeven. Even voorboren, en met de machine de schroeven vastzetten.
Maar kennelijk had ik dat zo grondig gedaan, dat de meeste niet meer los willen.
Behalve dat de optie ‘Gratis Afhalen’ het raam uit kan, heb ik nog een ander probleem: om de tafel naar beneden te krijgen, moet hij wel uit elkaar.
Slopen dus. Nu kan ik erg goed slopen, gaat me stukken makkelijker af dan bouwen. Maar het is evengoed een hele klus om van mijn eens zo mooie tafel hapklare brokken te maken.
De kamer lijkt wel een slagveld: overal flarden kurk, afgezaagde balken, afgebroken schroeven. En vooral heel veel zaagsel.
Binnen een dag klaar, toch? Als alles mee zit….?
Inmiddels is het een uur of drie. Alle brokstukken zijn afgevoerd, de losse troep zit in vuilniszakken en de stofzuiger heeft overuren gedraaid.
Zoals ik al schreef, ik ben geen jonge vent meer, en besluit het voor vandaag maar voor gezien te houden.
Nog even overwogen om vandaag nog mijn bed en het logeerbed om te ruilen. Maar als dat tegen zou zitten - en gezien het resultaat van mijn eerdere acties vandaag was die kans erg groot – zou ik de nacht op de bank moeten doorbrengen. Nou nee, laat maar.
Vol goede moed begin ik de volgende dag aan de volgende stap: het verplaatsen van mijn knutselplek. Het demonteren gaat voor de verandering lekker snel.
Om wat meer ruimte te hebben om het geheel weer in elkaar te zetten, besluit ik eerst het logeerbed te verplaatsen.
Dat moet verkocht worden, dus eerst foto’s. Voorlopig moet het tegen de muur in de nieuwe treinkamer. Maar dan is het wel handig om eerst de planken waar mijn knutselspulletjes op staan weg te halen. En waar laat ik al dat spul dan?
Helaas biedt het stappenplan geen oplossing. Dus dan maar op de grond.
Als het logeerbed op zijn tijdelijke plek staat is het tijd de knutselplek weer in elkaar te zetten. Dat gaat niet zo snel als het demonteren, maar het valt niet tegen.
Nu mijn eigen bed verplaatsen. Ik zal je de details besparen, maar als je weet dat ik er twee uur mee bezig ben geweest, geeft dat een aardig beeld.
Maar: eind goed, al goed. De knutselplek staat op zijn plaats, ik kan vannacht mijn “nieuwe” slaapkamer betrekken.
Nu alleen nog wat extra planken aanbrengen voor de broodnodige opbergruimte.
En dan aan de slag met de nieuwe tafel!
Hoe dat is verlopen lees je hier:
Het was een boel werk, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Meer ruimte, en de baan is van alle kanten bereikbaar.
Ook de nieuwe knutselplek bevalt goed. Ik heb meer planken op kunnen hangen. En dat is geen overbodige luxe: de hoeveelheid steentjes, kwasten, lijm, verf, bomen en figuurtjes blijft toenemen. En het eind is nog niet in zicht….
Een jaar verder. Behalve de memorabele “verhuizing” is er nog wel een aantal zaken het vermelden waard.
Blunders en momenten dat ik gewoon erg trots was over hetgeen ik heb gebouwd.
Hier een aantal voorbeelden.
Locomotieven zijn teer en kwetsbaar. Voor velen een open deur, ik ben er op een hardhandige manier achter gekomen.
Nadat mijn loc tegen een tunnelwand was aangereden, is hij ontspoort, met als gevolg dat de aandrijfstangen verbogen waren.
Gelukkig kon mijn treintjes-winkel het repareren. Kosten: 60,-.
Een berg maken. Op internet legio voorbeelden, veel waarin gips werd aanbevolen.
Dus ik dapper aan de slag. Als snel kwam ik erachter dat gips erg snel droogt. Zelfs nog voordat ik de kans kreeg het te verwerken.
Leuk experiment, maar niet voor herhaling vatbaar.
Papier-maché bleek een betere optie. Maar dan moet je er wel aan denken kranten onder de constructie te leggen, om lekkende behanglijm op te vangen.
Maar na het schoonmaken van de knutseltafel had ik een prima resultaat.
Op het gebied van scenery is zo’n beetje alles te koop: wegen, tunnelwanden, bankjes, middeltjes om water te maken, etc.
Maar ik vind het juist leuk zoveel mogelijk zelf te maken.
Zo maak ik bankjes van tandenstokers of kleine stukjes hardboard, op maat gezaagd met de onvolprezen figuurzaagmachine.
Hekjes rond een weide: stukjes van een lange lucifer als palen, stukje touw er omheen, schilderen… en klaar.
Nostalgisch weggetje? Op een stukje hardboard wat boetseerklei uitsmeren en met plamuurmes en platte schroevendraaier een steenmotief maken.
Een vijver of beekje is simpel te realiseren met wc-papier, verf en blanke beits. Nauwelijks kosten, superleuk om te doen en een geweldig resultaat!
Bomen. Er wordt op de diverse forums veel “geboomd” over het zelf maken van bomen. Toen ik twaalf was en samen met mijn vader een spoorbaan bouwde, gebruikten we tandenstokers en stukjes spons om bomen te maken.
Maar nadat ik een aantal bomen op die wijze had gemaakt, wees Judy me erop dat ze wel erg tweedimensionaal waren.
Aangezien ik niet het geduld heb om per boom een uur of twee bezig te zijn, heb ik toch maar gekozen om ze kant en klaar te kopen.
Een jaar verder. En veel flessen houtlijm, een aantal flesjes Faller montagelijm – tip: als dat superdunne buisje verstopt is, even een aansteker er onder houden – , honderden mini-steentjes om voetpaden te maken, en nog veel meer gravelsteentjes om rotswanden te maken.
En het eind is nog niet in zicht….
Want mijn baan is – gelukkig - nog lang niet af.
Op dit moment ben ik bezig met een plein. Statige huizen met daaronder winkels, op het plein een fontein en een markt. Verlichting in de huizen, lantaarns en bomen rond het plein.
Ik kan niet wachten tot het klaar is!
Het wordt mooi. En dat is mede te danken aan Judy, mijn partner. Judy heeft oog voor detail, heeft vaak geweldige ideeën en is daarnaast perfectionist.
Ze heeft grotendeels de lay-out verzonnen en had een geweldig idee voor de “bestrating”.
Nieuwsgierig? Kijk hier maar, voor de “making of”. Er wordt nog aan gewerkt….
En het was me het jaartje wel….
En hopelijk geldt dat ook voor het komende jaar. Oké, nog een verhuizing hoeft niet per se.
Maar ik hoop ook het komende jaar op veel nieuwe ideeën, urenlang knutselplezier en ja, ook op blunders. Want daar leer je dan weer van…
Westerbork, januari 2018